‘Ik kan niet’ werkt niet!

In mijn tweede jaar begon ik met stage lopen bij Daisy da Veiga. Ik kende haar al van de trainingen bij ons op school. Bij één van deze trainingen moesten we in een kring staan en op het nummer ‘Labanta’ moest elke leerling één danspasje doen. Een klasgenoot en ik waren zo eigenwijs, want wij wilden dit niet doen. Drie nummers verder hebben mijn klasgenoot en ik onze hand opgestoken en dat was ons danspasje.

Ik zei steeds tegen Daisy dat ik het niet wilde of kon, zij vertelde mij dat ik het wel kon, maar niet wilde. Als ik er nu op terug kijk denk ik van waarom heb ik niet gewoon iets gedaan. Waarom was ik zo koppig en zei ik gelijk dat ik iets niet kon? Ik kon het wel, maar durfde of wilde niet. En dit probleem heb ik wel vaker. Als ik denk dat het mij niet gaat lukken dan zeg ik gelijk ‘ik kan het niet’. Dit weet je toch pas als je het gedaan hebt?

Het grappige is nog, dat het 9 van de 10 keer uiteindelijk wel lukt.

Waarom zeggen we tegen onszelf dat het ons niet lukt? Ik probeer hier achter te komen. Nog steeds heb ik moeite met het niet zeggen  van ‘ik kan niet’. Meestal zonder bij na te denken zeg ik het al, dit is automatisme geworden. In mijn onderbewuste ben ik dus niet zeker van mijzelf. Na een paar maanden bij Daisy stage te hebben gelopen, heeft zij mij meer laten nadenken over de 3 woorden ‘ik kan niet’. Zal het niet makkelijker zijn om te zeggen ‘Ik kan het wel!’? Als je het niet kan, waarom ga je daar dan niet iets aandoen, zodat het wel gaat lukken? Ligt dit aan mijn zelfvertrouwen?

Ook ben ik niet echt een ster in presenteren. Ik liep dit altijd uit de weg en als ik eens een keer moest presenteren dan ging ik mijn tekst van het papier aflezen. Als ik echt goed moest presenteren was ik aan het trillen, had ik een rood hoofd en stotterde ik bij elke zin. Door deze ‘struggle’ zei ik maar dat ik het niet kon. Niet wetende dat deze ene zin juist mij tegen werkt.

Ik ging op zoek naar wat ik hier tegen kon doen. Het probleem was dat ik me te veel zorgen maak over wat mensen van mij zouden vinden, hoe ik zou stotteren en als ik een rood hoofd zou krijgen. Na een tijd moest ik weer een presentatie maken en dit ging niet om iets wat voorgeschoteld was, maar om een onderwerp die ik zelf leuk vond. Toen ik voor de klas stond had ik geen blaadje bij me en ik moest voor een kleine groep presenteren. Ik dacht ik moet nu even ‘schijt’ hebben aan alles en iedereen. Deze presentatie ging zo goed voor mijn gevoel, ik had totaal geen angst. De rest van de groep was even verbaasd als ik zelf was.

Probeer voor jezelf eens na te gaan waarom jij zegt ‘Ik kan niet’. Waarom zou je dit niet kunnen? En als je het wel doet, wat levert dit jou op? Verbaas jezelf!

Liefs Chabelle,

 

Heeft Daisy ook invloed op jouw leven gehad? En zou je jouw verhaal willen delen, laat dit dan weten via info@daisydaveiga.com