Het is echt magisch mooi om te ervaren hoe deze vieringen ons samen sterker maken. De mogelijkheid om onze successen te delen en onze uitdagingen te bespreken, schept niet alleen een band, maar creëert ook een veilige ruimte waarin we ons gehoord en gesteund voelen.

Wat mij keer op keer ontroert, is de diepgaande verbinding die ontstaat, zelfs tussen mensen die elkaar misschien niet zo goed kennen. Het besef dat we allemaal gelijk zijn, met dezelfde ups en downs, privé gedoetjes, verlangens en onzekerheden, versterkt de onderlinge band en zorgt voor een gevoel van solidariteit. 

Het vieren van onszelf en elkaar is geen luxe, geen bijkomstigheid. Het is een spirituele pad, ode aan jezelf. Een ritueel van erkenning. Een herinnering aan wie we werkelijk zijn. We zijn zo vaak bezig met doorgaan, zorgen, dragen. We vergeten hoe bijzonder het eigenlijk is dat we blijven opstaan. Blijven geven. Blijven voelen. We vieren onszelf omdat, niemand anders echt weet wat het gekost heeft om op dit punt te komen. Hoeveel innerlijk werk. Stilte. Kracht. Hoe vaak we gevallen zijn, onze schaduwstukken hebben aangekeken en toch weer voor liefde hebben gekozen. We vieren elkaar, omdat het helend is om echt gezien te worden. Niet om wat je doet, maar om wie je bent. We vieren dat we dragen, houden, baren, voelen, geven, helen, dansen, zingen, en leven. Omdat er iets gebeurt als we dat samendoen. Iets ouds. Iets echts. Iets dat ons weer heel maakt. We vieren omdat vreugde niet oppervlakkig is, maar juist een diepe keuze: voor verbinding, voor zachtheid, voor levend zijn.